Kunst en Oorlogsgeschiedenis / Ruhtinaansalmi - Kuhmo

Vandaag liggen er twee eerder ongewone toeristisch attracties op onze route. In de voormiddag duiken er plots duizend (1000!) rustige mensen op langs de kant van de weg. Geen echte mensen maar ‘Hiljainen Kansa’ of ‘silent people’, een installatie van kunstenaar Reijo Kela net buiten Suomussalmi. Het zijn eenvoudige houten kruisen met een kluit turf erop (als hoof en haar tegelijk) en aangekleed door de lokale scholieren met tweedehands kledij. Een bevreemdende plek die uitnodigt om te veel foto’s te maken die nooit écht de sfeer zullen capteren.

Na de middag wordt onze aandacht getrokken door 17.000 stenen met in het midden een monument met 105 klokjes. Eén steen voor elke gesneuveld soldaat in de Winteroorlog van 1939-1940 bij Suomussalmi, één belletje voor elke dag strijd. Het Talvisodan Monumentti (Winteroorlog monument) ligt achter een druk bezocht oorlogsmuseum met lunch restaurant en gidsen in vlot Fins. Zeker de moeite om te bezoeken maar de uitleg moet je dus zelf verzinnen (tenzij je de Finse taal machtig bent).

De slag speelde zich vooral af rond de weg vanuit Rusland naar Suomussalmi, en die weg nemen wij richting een eerste ontmoeting met de Russische grens. Bij het veel minder druk bezochte grenshuisje krijgen we een zicht op het leven van een grenswachter in de jaren 30 en een sappig verhaal over de Amerikaanse fietser die dacht zo maar even in de bossen rond de grens te kunnen gaan rondtoeren. De grenszone is 1km breed aan Finse kant, en 10km aan de Russische kant. De wielertoerist mocht zijn tochtje bekopen met 3 dagen cel in Rusland en een fikse boete bij zijn terugkeer in Finland. We blijven dus wijselijk aan deze kant van slagboom.

Om de overload aan bossen nog wat op de spits te drijven kiezen we voor en een shortcut die ons 20km bespaart én over een ongedocumenteerde onverharde houthakkers wegen brengt, richting Kuhmo. Dit verder tamelijk rustig dorpje ligt in het hart van Karelië en is de thuis van het bekendste Finse gedicht, de Kalevala. Er vind in Kuhmo ook een beroemd klassiek ruzie festival plaats, maar dat hebben we met een week gemist.

Go East! / Rovaniemi - Ruhtinaansalmi

Bij een vorige (motor)reis door Frankrijk heb ik een fascinatie voor messen opgedaan. We kunnen Rovaniemi dan ook niet verlaten zonder een bezoek aan het museum van de bekende Finse messen fabrikant Martiini. Met een uniek stuk gemaakt voor 100 jaar Finland, een praktisch traditioneel mes voor dagelijks gebruik, een utilitair broodmes dat past in onze auto-keuken én twee rendierhuiden verlaten we de stad. De logische keuze zou zijn om naar West Finland te gaan, waar de Finnen genieten van een vakantie aan zee. Maar we zijn niet op reis om de platgetreden paden te kiezen, dus zetten we koers richting Russische grens. 

In de Provence ga je op zoek naar lokale marktjes, in Finland is er om de 300km wel een lokaal evenement. Live accordeon muziek, de visclub die het vel van een ter plekke geschoten beer verkoopt, handwerkstandjes en … een competitie 'kerstsok werpen'. Welkom in Oost Finland.

Bossen en meren volgen elkaar op, ze tellen zo geen enkele zin hebben. Maar met acceptabele temperaturen, en de talloze pittoreske plekjes (die ik op voorhand op Google gespot heb) stijgt goesting om te gaan wild kamperen. De G is er helemaal klaar voor en we hebben onderweg een heerlijk stuk zalm en verse groeten gekocht. Maar het legendarisch ‘je kan overal wild kamperen in Scandinavië’ blijkt toch iets minder evident te zijn. Je wil niet kamperen langs een hoofdweg, en als er al een onverhard weggetje loopt naar een plek aan een meer, dan staat daar gegarandeerd een vakantiehuisje van één of andere Fin. En de regel zegt dat je een eindje (150m) van de bebouwing moet blijven. In de praktijk blijkt een kampeerplek vinden in deze regio bijzonder moeilijk. En daar was het dan, aan het eind van een verlaten pad bij een rivier, een prachtig plekje om ons kamp op te slaan. 30 seconden later zitten we terug in onze trouwe vierwieler, een overmacht aan muggen, midgets en ander stekend ongedierte jaagt ons naar de dichtst bijzijnde kamping. Campings in Scandinavië hebben niet alleen propere douches, ze zijn vooral uitgerust met een “mosquito magnet”, een soort gigantische stofzuiger die tegelijk muggen lokt met een ‘mensengeurtje’ (http://www.mosquitomagnet.com/).

De dag van het albino rendier / Enontekiö⁩ (Hetta) - Rovaniemi

We trekken verder door Lapland waar buiten natuurwandelingen niet zo veel te beleven is. De kortste weg blijkt op een kleine 100km onverhard te bestaan, altijd leuk als je er de juiste auto voor hebt. We komen op onze rit nauwelijks andere auto’s tegen. Nu we onze persoonlijke Noordkaap gerond hebben en terug richting Zuiden rijden, daalt er een soort rust over onze reis neer. Niets hoeft nog, uren door de eenzame bossen rijden wordt een soort meditatief mantra. Steeds alert voor rendieren en stil hopen een echte eland te zien. De CD lader heeft het ondertussen opgegeven, dus rij ik de toon van de zingende rollagers en differentiëlen. Rust.

Onze volgende overnachtingsplek bevind zich in Rovaniemi aan de oever van de Ounasjoki. Vreemd om hier vanuit het Noorden te komen aan rijden. Dit stadje is bij de meeste mensen bekend als woonplaats van de kerstman, en het meest Noordelijke waar ze ooit zullen komen. We zitten nu ongeveer terug op de poolcirkel met een streepje zon en temperaturen rond de 14 graden. Dus kan er terug gekampeerd worden, varkenshaasje op de BBQ en gezellig slapen in de ‘G’.

We duiken Noorwegen in / Valadalen - Korgen

Ontbijt in de regen, gelukkig is er de luifel en kan ons reserve zeiltje dienst doen als afdak boven het keukentje dat uit onze achterdeur schuift. Op basis van een mix van Google maps en instructies van de locals kiezen we voor een gravel weg langs bossen en meren richting Noorwegen. Het voelt als een smokkelroute door de Noordelijke bossen en meren, maar het is ook gewoon de kortste weg. Alleen wat lastig met een caravan of een ander voertuig dat niet stevig in elkaar zit. Dertig kilometer schudden en schuiven verder komen we bij de Noorse grens, het kantoortje voor de douane zal nog dertig kilometer verder richting bewoonde wereld te staan.

In Noorwegen komen we in een totaal ander, veel bergachtiger landschap terecht. We kiezen voor de efficiënte E6 verder naar het Noorden. Niet de aangenaamste keuze want deze drukke weg loopt langs de minst interessante plekken van Noorwegen. Maar er zijn hier maar twee opties: enigszins opschieten langs de hoofdweg of traag reizen langs bergen en over fjorden met talloze ferries. Wij hebben de Lofoten op het oog, en dat is nog wel een eindje, dus kiezen we voor de snelle weg.

Het regent ook de ganse dag dus karren we lekker door met als enige echte tussenstop een charmant kerkje. Zo eentje waar je in Frankrijk gewoon voorbij zou rijden, en waar hier in Noorwegen en full time conciërge zit om je wegwijs te maken. Het kerkje charmant, en we hebben vooral de huisbewaarder gelukkig gemaakt met ons bezoek.

Nat opgestaan en nat aankomen, dat motiveert niet echt om buiten in de regen een potje te koken. We kiezen dus voor een hytte op een camping bij Korgen, een chalet dus waar we die biefstuk die we uit België meebrachten op correcte wijze kunnen bakken en verorberen met een glaasje wijn.

Off the road

De lokroep van verre reizen is iets wat ons bindt. Het voertuig dat je daarvoor uitkiest is essentieel. Het maakt niet uit of je voor een licht motor of een 6x6 overland truck gaat, je voertuig is je thuis en beste vriend. Dat blijkt ook uit het boek "Off The Road" dat een aantal verhalen, reizen en voertuigen samen brengt die je laten dromen. Een mooi kijk- en leesboek dat je ook nog links en rechts aan nuttige tip helpt. Allemaal mooi vormgegeven met heel veel foto's en kort verhalen. Een geniet-boek dat thuis hoort op de salontafel van elke (salon?)avonturier! Als je nog twijfelde of je camper ging kopen om de wereld te verkennen, dan zit je na het lezen van dit boek gegarandeerd weken online om jouw ideale reisvriend te vinden. Het boek is enkel in het Engels verkrijgbaar.

Meer info: http://shop.gestalten.com/off-the-road.html

Bestellen kan hier

IJsland Off Road Routes

IJsland is een paradijs voor wie van natuur houdt en off road wil rijden. Je krijgt overal in IJsland mee dat het strikt verboden is om "off road" te rijden, maar daarmee bedoelen ze dat je de paden niet mag verlaten. Geen probleem want die paden zijn in veel gevallen al uitdagend genoeg, zeker voor een motorrijder met baggage. De routes die onder "IJsland Expeditie" staan vormen een mix van gemakkelijke gravel wegen waar je zelfs met een tourmotor over kan en veel moeilijker stukken met stevige rivier doorwadingen. Zo'n rivier oversteken doe je als motorrijder best niet alleen, reis in groep of wacht tot er andere (bvb. 4x4) reizigers in de buurt zijn voor je de oversteek waagt. Uit ervaring blijkt dat zelfs een BMW R1200GS adventure water kan happen in een te diepe rivier. Tip: neem visserslaarzen mee, zo hou je bij diepere rivieren de voetjes droog.

Volgend blogposts bevatten ook downloadbare routes:

• 1. West IJsland: van Reykjavik naar Varmaland

• 2. West IJsland: van Varmaland naar de Geysir

• 3. Centraal IJsland: van Uthilo naar Vatnsnesvegur langs IJslandse klassiekers

• 4. Noord IJsland: Van Vatnsnesvegur naar het hoogland

• 5. Noord IJsland: Naar Husavik om walvissen te spotten

• 6. Noord IJsland: Van Husavik langs Myvatten naar de poolcirkel

• 7. Oost IJsland: Van Langanes naar de vulkaan Askja

• 8. Noord IJsland: The Long Way Round naar Nyidalur

• 9. Centraal IJsland: Van Nyidalur naar het Zuiden

IJsland Off Road - Dag 12: Chillen bij de gletscher

Terwijl reisleider Bart nog lag te pitten genoten we van een heerlijk ontbijtje met pannekoeken en ambachtelijke gebrandde koffie. Reporter Rik zorgde voor de koffie en creerde meteen een nieuwe IJslandse specialiteit: de Geysir koffie (tip: Nooit een persfilter op het vuur laten staan terwijl je hem naar beneden drukt). Zo rond tienen startten we de motoren voor een ritje naar het ijsbergen in het meer in Skaftafell aan de voet van de Vatnajokull Gletscher. Een asfaltritje van een 70tal kilometer verder wandelden we naar het meer en genoten we van het landschap als zaten we op het strand van Ibiza.

Totnogtoe waren we van lekke banden gespaard gebleven maar op de terugweg reed Rik vakkundig over een nagel. Zoals het past voor een reporter koos hij hiervoor een fotogeniek plekje. De tubeless band werd in een recordtijd gerepareerd met pluggen uit de BMW, een pompje uit een Seat en de snelheid van depaneur Bart.

De Belgische nationale feestdag werd afgesloten met ... Pizza's en cola ...

Het was een goede dag :)

IJsland Off Road - Dag 11: Terug naar het Zuiden voor de mooiste etappe

Naar goede gewoonte vertrokken we die ochtend anderhalf uur later dan afgesproken, perfect om een paar updates voor de blog te schrijven. Live zetten zal voor later zijn want er is geen electriciteit in de hut, en de iPhone heeft het zo niet op de vochtigheid, koude en schokken op de motor. We zijn dus even 'off the grid'. We leren ook dat het altijd goed is om bij de locals eens te luisteren naar de situatie van de weg voorop. Dan leer je bijvoorbeeld dat wat twee jaar geleden nog een soort snelweg was, eigenlijk een tijdelijke dienstweg was die indertussen grotendeels weggespoeld is. Maar dat kan ons niet tegen houden want ook op de reguliere weg blijken de rivier doorwadingen zeer goed mee te vallen.

Tegen de middag komen we opnieuw in de beschaving bij een waterkrachtcentrale die 1/4 van de electriciteitsbehoeften van Reykjavik voorziet, stukken asfalt zowaar en een tankstation met open wifi. Na een smakelijk pakje noedels zetten we koers richting het Landmannalaugar gebied. Dit natuurpark wordt door het ganse team verkozen tot mooiste plek in IJsland. We rijden een soort teletubbie land in, je verwacht elk moment dat er een gigantische Tinkie Winkie van achter een berg zal verschijnen. De rivier doorwadingen hebben we niet meer geteld, de botten zijn niet meer nodig. Toch heeft de BMW twee keer bijna water gepakt, dus zo onschuldig waren die doorwadingen ook weer niet meer.

Zo'n mooie plek vraagt om een groepsfoto. Een welwillende nederlander speelt fotograaf op instructies van reporter Rik. Toen wist hij nog niet dat wij hem een paar kilometer verderop zouden helpen bij het vervangen van een wiel. Depannage Bart wordt duidelijk geen rust gegund.

Tegen zeven uur kwamen we aan op zowaar een echte camping met douches en zelfs een wasmachine. Hapje eten en naar bed, want drankjes voor een feestje zijn er niet meer. De camping mag dan al aan een drankenwinkel liggen, die zijn doorgaans niet zo laat open in IJsland.

De Route:

IJsland Off Road - Dag 10: Marathon met sleutelplezier

We wisten reeds vanaf het begin van de reis dat de doorsteek van Askja naar Nyidalur afgesloten was. Door het afsmelten van de overvloedige sneeuw van de voorbije winter is de weg een soort drijfzand geworden, geen doorkomen aan. Dus moest er een omweg gemaakt worden. Helemaal naar Myvatn en dan terug naar het zuiden. Om het extra interessant te maken koos onze gids ervoor om een stukje verder te rijden naar Akureyri om daar een nieuwe route naar het hoogland uit te proberen. De 50km extra asfalt was bepaald geen pretje, verschillende rijders dommelden ei zo na in slaap (na de slapeloze stormnacht) en David maakte een pirouette op het natte asfalt toen zijn motor was afgeslagen. De nieuwe route naar het zuiden bleek een toppertje. Alweer prachtige landschappen langs en door bergrivieren die door de extra sneeuw en de veelvuldige regen op sommige plaatsen de weg over bijna honderd meter overspoelden. De rit ging verder over het maanlandschap op het hoogland en tegen zes uur kwamen we opnieuw langs de hut waar we enkele dagen voorheen genoten hadden van het natuurlijk warme buitenbad. Maar de eindbestemming was Nyidalur, zo'n 50 kilometer en drie rivier doorwadingen verder, dus gingen we door op Red Bull en chocolade.

Met de vlag van de vorige hut nog inzicht vatten we de volgende rivier doorwading aan. Dat lukt steeds vlotter, zo vlot zelfs dat Stef in zijn jeugdig enthousiasme de ketting van zijn KTM superenduro brak. Waarschijnlijk een steen uit de rivier. We repareren de ketting maar er blijken drie schakels verdwenen. Met een te hard gespannen ketting neemt de lichtere Kevin het stuur over en wordt de baggage in de jeep gestoken. Ondertussen repareerde ook Michael zijn fiets, daar waren twee bouten verdwenen uit de ophanging van de koffers.

Een uur later zijn we terug op weg. Het is al na negen als we de hut in zicht krijgen ... aan de overkant van een rivier die een 100 tal meter breed stond. De combinatie van opnieuw veel regen en smeltwater maakte dat het water aan het einde van de dag extra hoog stond. Maar het waren vooral de laatste 5 meter die zelfs de jeep bijna verzopen. Met vereende krachten en de hulp van een ranger trokken we er alle KTM's doorheen. Voor de BMW zochten we een andere weg stroomopwaards door de rivier om het diepste punt te omzeilen.

13 uur en 380 kilometer na ons vertrek die ochtend werkten we nog snel een pasta binnen in de hut tussen al slapende trekkers, om vervolgens te genieten van onze welverdiende nachtrust.

De Route (eventueel te splitsten over twee dagen):

IJsland Off Road - Dag 8: Go North

Vandaag doen we het noord-Oostelijke deel van IJsland aan. Einddoel van de etappe is Langanes, tot voor kort het dichtste punt bij de poolcirkel in IJsland (tot de geografen de zaak eens herberekenden). Het werd een snelle trip met alle mogelijke variaties aan gravel wegen, gravel, gravel met modder, gravel met keien, gravel met wasbordjes, de IJslanders hebben de kunst van gravel wegen maken in alle finesses doorgrond. Het schiereilend Langanes vormt het uiterste puntje van IJsland en ook van onze reis. Het is ook het einde van de wereld voor de mens. Je vindt er nauwelijks bewoning op een paar boeren na, en de bewoners van het vissersdorp Porshofen waar we benzine en rantsoen konden inslaan. Het rijk is er aan de vogels. sternen en meeuwen bij de vleet, en ook de grappige papegaaiduikers bevolken daar de rotskusten. Wij volgden het pad richting vuurtoren en op een rustig plekje konden we ons wildkamp opslaan terwijl een kudde wilde paarden zich uit de voeten maakte.

De verse vis uit het haventje verderop werd op het vuur gegooid 'en papillotte' met een geheime kruidenmengeling afgewerkt met Ijslandse 'Brennivin'. Het smaakte heerlijk en we sloten de avond met een kampvuur dat kon wedijveren met de vuurtoren even verderop.

IJsland Off Road - Dag 7: Woensdag Walvisdag

Halverwege de reis nemen we een dagje vrijaf. We startten met een excursie in de baai op zoek naar wal- en ander vissen. De vangst leverde 10 dolfijnen en een bultrugwalvis op. De namiddag kon iedereen zijn zin doen, relax. En 's avonds staat papegaaiduiker op hut menu, yummie.

IJsland Off Road - Dag 6: Terug naar de beschaving

Met de routine van de vorige dag in de benen was rit over de kale hoogvlakten te vergelijken met een uitstapje in de Vlaamse Ardennen. Door rivieren en plassen allerhande, rotsen en keien en steeds met wonderbaarlijke landschappen rondom ons. In de verte lokken besneeuwde bergtoppen die ons naar het schiereiland Tjornes zullen leiden. Grondwerken Kevin zorgt als verkenner nu en dan voor wat extra animatie door zijn KTM as-diep te parkeren in het drijfzand en verderop door zijn voorwiel aan volle snelheid te neer te zetten in een put van 30cm, zonder veel erg gelukkig. Naarmate we afdalen naar zeeniveau wordt het lekker warm en we halen zelfs meer dan 18 graden, een hittegolf noemen ze dat hier. Die afdaling zorgt geografisch nog voor een paar spectaculaire extra's, met name watervallen. We bezoeken de Aldeyjarfoss, die omgeven is door basaltzuilen, in één woord: prachtig. De camping in Husavik verwent ons met een luxe die we sinds Reykjavik niet echt meer gekend hebben: douches (inclusief zwavelgeur). Proper gewassen maken we ons klaar voor de Belgische avond, biefstuk friet dus. De frieten werden team-gewijs gesneden uit verse patatjes en beenhouwer Bart sneed de steaks gelijk nen echten. Spijtig genoeg werd de olie niet warm genoeg om ook echt frieten te bakken ('t zal iets met die waterkoeling geweest zijn zeker). Om op deze Belgische avond de handelsbetrekkingen met IJsland op scherp te stellen werd de avond afgesloten met een 'discreet' bezoek aan de lokale horeca.

De Route:

IJsland Off Road - Dag 5: En ... Actie!

De dag kondigde zich niet heel enthousiast aan: druilerig weertje, vocht in de kleren en wegen die  je niet echt off road kan noemen. Wel levensgevaarlijke baantjes met een mengeling van aangeharde gravel, losse steentje, putten links en rechts en dit alles overgoten met een sausje van modder op de meest onverwachte plekken. We bereiken Varmahlid op de middag. Met een stevige cheesburger achter de kiezen kon de pret nu echt beginnen, dit is de dag waarop we voor het eerst rivieren gaan doorwaden. De F752 richting Zuid werd steeds kleiner en ruwer terwijl de bergen rondom om onze aandacht vechtten. De eerste doorwading was al meteen prijs, wat normaal een inlopertje moest worden bleek al direct bijna knie-diep te zijn. Kevin, onze betrouwbare gids en voorrijder van de voorbije dagen, toonde meteen hoe het niet moet en kon maar ternouwernood van een nat pak gered worden door rots-in-de-branding-Stef. De stressfactor stijgt meteen flink, iedereen stelt zich, gehuld in vissersbotten, op langs het ideale pad en een voor een maken motor en piloot de oversteek. Iedereen werkt de klus zonder problemen af, de toon is gezet voor de rest van de namiddag. Er volgen nog drie doorwadingen (waarvan twee ook als dusdaning op de kaart staan) voor we op de hoogvlakte net ten noorden van de Hofsjokull kunnen bivakkeren. Uit een kort gesprekje met een Zwitser die ons tegemoet kwam in een grote survival truck leren we dat er onderweg ook nog grote stukken weg onder water staan, grote plassen zegt hij. Zal wel meevallen denken wij, tot we na talloze lange diepe plassen bij een ware overstroming komen die drie keer zo breed is en dieper dan de strafste rivier doorwading van de dag. Cool bewaren en blijven gaan en zo steken we nog een paar mini-meertjes over. De namiddag is al flink gevorderd als we aan de derde grote doorwading komen. Tamelijk breed, snelstromend water en net iets te diep om er alle vertrouwen in te hebben (tot boven de knie, mijn knie). In theorie kan de BMW Adventure op de hoogste stand dit aan, maar dat was buiten een golf gerekend die zijn weg zocht naar de luchtfilter. Boenk stil in het midden van de rivier. Met vereende krachten werd motor naar de overkant getrokken en de draineringswerken konden beginnen. Terwijl de rest de oversteek maakt werken we aan het vrij maken van de luchtfilter en als blijkt dat we die kunnen uitwringen als een natte vaatdoek is ons vermoeden bevestigd. Volgende stap: bougies uitdraaien. Fluitje van een cent, ware het niet dat in de sleutelset van de BMW de bougiesleutel bleek te ontbreken. En alle KTM's hebben een andere maat. Het is pas na een half uur prutsen met te grote dopsleutels en zelfgemaakte hulpstukken dat chef depaneur Bart nog eens een blik werpt in de materiaalkoffer van de jeep en merkt dat daar alsnog de juiste sleutel in zit. Vanaf nu gaat het snel. Als was het een geolied formule 1 team helpt iedereen mee om de duikboot uit Beieren van zijn water te ontdoen, alles terug in elkaar te zetten, test, start, go! Het is ondertussen na zessen en we moeten nog een eindje. Het laatste stuk verloopt vlot, de laatste rivierdoorwading wordt genomen zonder gebruikelijke voorzorgen alsof we al jaren niets anders doen op de weg van en naar het werk.

De welverdiende rust krijgen we in het natuurlijk bad op onze bivakplek in Laugafell Het water komt daar als bij wonder op perfecte bad-temperatuur uit de grond. Nog snel een lekkere warme hap en we kunnen de vermoeide botten neervlijen in de tenten. Of tot een kot in de nacht doorfilosoferen over goed en kwaad en de zin van het leven. En dat met maar één getuige: mr. Jack Daniels.

Speciale dank vandaag voor het ganse team dat mij en mijn motor weer op weg geholpen heeft, zonder vragen, gezaag of verwijten, als een grote familie. Thanks!

De Route: (opgelet, enkel met een degelijke off-road motor doenbaar, BMW GS best voorzien van snorkel, kous over de luchtinlaat of gewoon heel traag doen)

IJsland Off Road - Dag 4: Over bospoepers en ander vreemde namen in vreemde talen.

Na de derde dag onderweg begint er van alles te bewegen in zo'n groep. Bijnamen, al dan niet uitgesproken in publiek, brengen de onderliggende gedachten stromen naar boven. De mannen met een body mass index (BMI) gelijk aan hun schoenmaat verwijzen naar de smallere medemens als 'de stylo'. Op zoek naar een tegen-bijnaam verschijnt in mijn visueel brein dan het beeld van zo'n dikke artline stift, een alcoholstift dus ... Chef Stef heeft geen extra bijnaam nodig en Maja de bij ligt ook voor de hand. Ik vraag mij af of dat straks allemaal in het boekske van Rikske de reporter gaan verschijnen. Aan het einde van de dag maakt de hilariteit over gids Bart zijn gebrek aan kennis van het Hollands (we gaan in het gleufje rijden, laat u maar gans gaan) iets los in mijn hersenen. Zou hij de enige, echte bospoeper zijn? Hij koos er namelijk voor om wildweg te gaan kamperen op een hoop rotsen op een paar kilometer van het dichtst bijzijnde en enige openbaar toilet op het schiereiland Vatnsnes. Of is dat dan een boskakker? Al die onzin over bijnamen doet ons bijna vergeten dat we gisteren bijna 300 km off road reden zonder noemenswaardige regen. En dat we langs een serie natuurwonderen met moeilijke namen reden die een halve toeristische gids van IJsland kan vullen. In volgorde van verschijning: Geysir (warmwaterbronnen),  Gullfoss (waterval), zwavelvelden in Kjolur en de beroemde vogelrots Hvitserkur om het rijtje af te sluiten. Alleen de zeehonden bleken niet op het appel, hopelijk kan Bart den depaneur er een dagje later alsnog eentje knuffelen.

IJsland Off Road - Dag 3: Met vallen en opstaan

Dag drie (op de FB pagina van Endurofun dag twee) was wat men in wielertermen een kuitenbijter zou noemen. Het begon met wat vals plat in de vorm van gravel wegen die stap voor stap ruwer werden. David vond dat blijkbaar allemaal maar niets en ging na een onverwachte rookstop van start met de branie van Bart Bronkaert toen hij nog mossels kookte. Resultaat: een ongewenste wheelie, KTM in de gracht, onbreekbare endorobakken met een gat erin en ductape om een gescheurde broek samen te houden. Maar met de 'cool' van David bleef alles in orde, gelukkig zat er geen whiskey in de dubbele wand van de bakken. De rest van de dag bleven de valpartijen voorbehouden voor ondergetekende, zand - of in dit geval vulkaanas - het is mijn ding nog niet helemaal. Gelukkig val je er zacht in.

De uitdagingen die we op onze weg vonden volgden elkaar in sneltempo op: zand dus, modder, losse gravel, stijle uitgespoelde paden met losse keien, rotspartijen en dat allemaal overgoten met een flinke hoeveelheid hemelwater. Het perfecte excuus om de natuurelementen te tarten en in open lucht in een warmwater bad te gaan zitten. En de weergoden toonden zich voor eventjes verslagen want de spaghetti bolognese à la facon Endurofun - lees 'vol verassingen' - kon verorberd worden onder een klein zonnetje.

Oh ja, vertelde ik al dat dit alles door ging in alweer fenomenale landschappen?

De Route:

IJsland Off Road - Dag 2: Even inrijden

Navigatie in IJsland zou eenvoudig moeten zijn, er liggen namelijk nauwelijks wegen. De juiste container met onze motoren vinden in de haven van Reykjavik bleek dan net weer iets moeilijker. De taxichauffeur zijn irritatie steeg zienderogen samen met zijn taximeter, tot onze grote gids eindelijk het juiste straatje had gevonden. Vreemd volkje toch die eilandbewoners.

Na het ompakken van de bagage, de obligate last minute reparaties en nog even tanken en kon de eerste inlooprit van start. Geheel in IJslandse traditie zetten we koers richting Noord in de stromende regen. Maar een uurtje later werden we al helemaal betoverd door het landschap, je verwacht elk moment een cycloop achter de volgende tafelberg zien vandaan komen of een hobbit die zit te vissen bij een riviertje. Het offroad gebeuren was een inlopertje, pistes met wat rotsen en plassen maar niets wat meer techniek vereist dan blijven zitten en genieten. Niet te snel rijden en wat rondkijken en plots zie je een gigantische gletscher verschijnen aan de horizon. Dan begin je te zien hoe dit onafgewerkt land is ontstaan, gigantische natuurkrachten die de grootste door de mens gemaakte machines doen krimpen tot vlooien.

Nog zo'n bevreemdend schouwspel is de Hraunfossar, het water van een stevige bergrivier zoekt zijn weg door de lava lagen en stort vervolgens over een kilometer breed terug in de rivier. Voldoende interessant om er een parking bij aan te leggen en er vier studenten met een enquete op af te sturen. Over een paar jaar betaal je hier dus waarschijnlijk een paar honderd krone toegangsgeld.

20140713-071245-25965478.jpg

Met de avond kwam ook de zon en konden we voor het eerst onze tenten opslaan zonder nog natter te worden. De BBQ van Chef Stef smaakte heerlijk, de losgelaten jongeren op de camping zongen tot diep in de nacht die nooit donker werd.

De Route:

IJsland Off Road - Dag 1: The fine art of slow travel

Reizen met de motor is zo fijn omdat het een paar dimensies toevoegt aan 'The fine art of slow travel' (Lees: 'The Idle Traveller').  Je kan vanop de motor landschappen, landen en steden aan je voorbij zien glijden en zachtjesaan van de eene ervaring in de andere glijden. Dat kan ook in de auto of de trein, maar de motorrijder voelt de wind (en de regen), ruikt de natuur (en diesel op de weg) en kan gemakkelijk overal stoppen. Slow travellen op z'n best doe je dus op de motor. In de aanloop etappe van deze IJsland expeditie werd ons echter niet veel van dat plezier gegund. File op de ring van Antwerpen, wachten en wachten op Schiphol, een vliegende sigaar in, donkere busrit over een soort maanlandschap ... en hopen dat de motoren veilig aangekomen zijn in de haven. Maar zo'n paar uur verveling is natuurlijk ideaal om de medereizigers te leren kennen.

Hoewel je natuurlijk nooit te snel mensen mag vastpinnen zijn er al direct een paar trends zichtbaar: Ieder heeft zijn verslaving: De één rookt als een geysir, de ander drinkt als een walvis en nog anderen doen hun ogen 's morgens niet open zonder een kop koffie gedronken te hebben. Er zijn luide figuren die altijd wel een sappig verhaal of hilarische uitspraak klaar hebben, en er zijn stille figuren die observeren en bedenken. Beide zijn nodig voor een goede sfeermix. Iedereen heeft zo'n beetje last van het 'heb ik wel alles mee' syndroom, sommigen terecht (oeps, import papieren niet mee), anderen hebben het goed geregeld en nog anderen hadden liever nog een remorque mee getrokken. Benieuwd wat deze mix gaat geven eens we vertrokken zijn.

De Gorge de Dades en de woestijn

pas_up

scenery_2

pas2

IMG_0061

We starten de dag met een rit door de prachtige vallei van de Dades. Verderop komen we aan een spectaculaire klim naar de top van de pas. Een klim met zes hele korte haarspeldbochten. Bovenaan de pas heb je een uitzonderlijk zicht op de bochten en de smalle vallei. De perfecte locatie voor extra foto's en video. Na een extra ritje op en af voor de foto splitst de groep. Ik ben één van de gelukkigen (samen met de de fotograaf, Michael de gids, Trevor van Triumph, Alejandro uit Spanje en Joakim de gekke Zweed). Ik ben duidelijk de minst ervaren off roader, maar de praktijk met de zware GS bleken een goede voorbereiding om de 35 kilogram zwaardere Triumph door 50 kilometer rivierbedding en gravel te loodsen. Op de top ontmoeten we een groepje Nederlands camper-toeristen, en nog vreemder, een Belg (West-Vlaming) die met een soort buggy en aanhangwagen reeds een paar maand Noord Africa aan het verkennen is. We zullen hem later terugzien aan de andere kant van de pas aan de "camping" daar. Na een spectaculaire aanloop duiken we de droge rivierbedding in en kruipen we een 10tal kilometer rustig naar boven. Verderop verandert de weg terug in een een gravel weg. Er wordt flink wat gezweet want snelheid maken is er niet bij op dit soort paden. Iedereen blijft zonder problemen recht tor er een grote traktor van de andere kant komt. Ik probeer de berm op te sturen maar zonder succes en de gaat de Explorer op zijn kant. Geen erg, Trevor is er als de kippen bij om het gevaarte terug het recht te helpen zetten en we rijden door naar de top. Bovenaan, op 2800 meter, is het lekker fris. De weg naar beneden zou een "piece of cake" worden, maar de schade aan het pad is toch groter dan gedacht, dus is het ook aan deze kant goed uitkijken wat je doet. In het laatste stuk stuk gravel komen we de rest van de groep tegen die ons een stukje tegemoed komt. We maken een paar foto's en iederen vertrekt terug naar beneden. Aangekomen bij de camping aan de andere kant duurt het even voor de laatste rijders aankomen. Het blijkt alleen Björn te zijn. Zes kilometer eerder is "Don" Simone onderuit gegaan. Een beetje twijfel in een zanderig stuk en hij is zwaar onderuit gegaan. Geen schade aan de Don zelf, maar de voorkant van zijn Explorer hangt naast het voorwiel. De hulptroepen pikken Simone en zijn motor op en met een uur vertraging komen we aan de eetplaats aan. Een populaire plek duidelijk, want er staan een 30tal Goldwings uit Casablanca en later komen de KTM jongens uit ons vorig hotel ook aan. Van daaruit vertrekken we terug door een feeërieke oase richting Erfoud. Daar wacht ons alweer een uniek hotel. Maar eerst moeten er nog even 150 kilometer door de woestijn worden afgemaald. Wat een saaie rit zou kunnen zijn is het helemaal niet, de woestijn is een vreemde omgeving die blijft fascineren. Naarmate we Erfoud - ooit een draaischijf van de slavenhandel - naderen verandert de woestijn van steen naar zand. Een 30-tal kilometer voor ons hotel zien we langs de weg een woestijn-parking. Berber tenten aan een aantal waterputten met een paar echte (?) en een paar namaak berbers erbij. We maken een snelle stop voor een kop thee in de tent, en de lokale jongens (de rasta's doen mij vermoeden dat ze niet echt primitieve lokale boeren zijn) demonstreren het feit dat de verschillende waterputten met elkaar verbonden zijn. Een slimt idee om te voorkomen dat de ééne familie de put van de andere zou vergiftigen. Vandaag staan de putten droog. Met de vertraging van de middag was deze stop er voor gids Michael eigenlijk te veel aan. Hij wil absoluut niet bij donker door de woestijn rijden. En terecht zo blijkt, want zelfs de voertuigeen met licthen schakelen die niet in als het donker wordt. Gelukkig zijn we net voor het écht donker wordt in ons hotel. Tijd voor bier bij het zwembad en nagenieten van een vermoeiende maar prachtige dag.

Deze route vorm deel 1 van de Triumph Marokko Tour, de andere delen zijn: Triumph Marokko Tour: Langs de Spaanse en Marokkaanse kust naar ChefchaouenTriumph Marokko Tour: Door de Noord-Marokkaanse bergen naar IfraneTriumph Marokko Tour: Bergaf van Ifrane naar Afourer langs de bron van de Our-er-RbiaTriumph Marokko Tour: Naar Marrakech via het Atlas gebergteTriumph Marokko Tour: Over de Atlas van Marrakech naar Boulmane Dades

Triumph Marokko Tour: Een dag in Erfoud, of is het Arfoud?Triumph Marokko Tour: De lange rit naar FesTriumph Marokko Tour: Motorpret van Fes tot Chefchaouen

Bezoeken

Gorge des dades: Deze unieke vallei verdient eigenlijk een volledige dag bezoek of zelfs meer.

Slapen en eten

Kasbah Hotel Xaluca Arfoud: Ons tweede hotel van de Xaluca groep, en alweer prachtig. Ze mengen comfort van een modern tophotel met de sfeer en traditie die dit deel van Marokko typeert. Het hotel in Arfoud heeft de vorm van een Kasbah (een fort) waarbij alle kamers op het gelijkvloers liggen rond een centrale plaats waar in dit geval het zwembad ligt. Schrik dus niet als je aan de receptie te horen krijgt dat je kamer vlak achter het zwembad ligt. Een afgesloten parking garandeert de veiligheid voor de moto. Prijs: OOO

Van Sevilla naar Cordoba door de bergen

De grootste en meest bruisende stad van Andalusië is ongetwijfled Sevilla, de perfecte plek dus om een reis door Zuid-Spanje te beginnen. In deze serie doen we een aantal grote cultuursteden aan en zoeken we tussenin de mooiste motorroutes op. Andalusië Deel 1: Van Sevilla naar Cordoba door de bergen

Je kan met verschillende luchtvaartmaatschappijen naar het Zuiden van Spanje vliegen. Naar Malaga - wat niet zo veraf ligt van Sevilla - zijn er talloze toeristen vluchten, vanuit Brussel kan je naar Sevilla maar dan met een tussenstop in Madrid, wie rechstreeks wil vliegen - best wel een goed idee op deze relatief korte afstand - kan terecht bij Ryanair vanuit Charleroi of waarom niet eens vanuit Parijs (luchthaven Charles de Gaule) van waaruit de Spaanse maatschappij Vueling goedkope vluchten biedt met een excellente service. Wij kozen voor onze verkenning voor dat laatste met als voordeel dat je op een menselijk uur vertrekt uit Parijs (11u) en comfortabel terugkeert (17u45 vertrek en om 20 terug in Parijs). Vueling heeft als bijkomend voordeel dat ze steeds goedkoop zijn (ook als je laat boekt), en dat je zelf je comfort bijkoopt (bagage, meer beenruimte, etc.).

Route:

Maar de motortrip dan. De snelste weg van Sevilla naar Cordoba is natuurlijk via de snelweg, maar wij kozen voor een omweg langs de bergen. Daartoe verlaten we Sevilla langs het noorden en volgen de valei van de Guadalquivir tot in "La Estacion" om daar links af te slaan richting Noord. Even voorbij Cantillana aan de overkant van de rivier begint de pret. Een biljartlaken dat netjes uitgerold is tussen de heuvels. Echte bergen zijn dit niet, eigenlijk rijden we op de wand die de grens vormt tussen het Spaans hoogplateau en de valei van de Guadalquivir. Maar daar hoeven alleen geografen zich zorgen om te maken, het gaat op en neer en er zijn ontelbare bochten. Met weinig verkeer een soort straten-circuit dus, maar toch even opletten voor traag omhoog kruipende landbouwvoertuigen. Wie de tijd neemt om ook van het landschap te genieten zal twee dingen zien. Enerzijds lopen er door deze eindeloze speeltuin een ontelbaar aantal off-road wegen die voor de fans van het genre een onweerstaanbare drang moeten losmaken, maar die zijn spijtig genoeg meestal afgesloten om de wereldberoemde zwarte varkens van de weg te houden. Deze beesten die zich voederen met de eikels van de kurk- en ander eiken liggen in de volgende tapas bar op jou te wachten onder de vorm van de beroemde Jamon Ibérico.

De ideale tussenstop vinden we in het dorpje Cazalla de la Sierra, dat trouwens ver op voorhand staat aangegeven als toeristische trekpleister. Rij even door tot het einde van het dorp en daar kan je netjes parkeren op een groot plein. Van daaruit keer je op je stappen terug door een heuse winkel-wandelstraat en aan de andere kant van het dorp is het plein bij de kerk een bezoekje waard. Sla in dit dorp meteen een picnic en voldoende water in want we duiken straks de wildernis in. In de straat parallel met de winkelstraat is er trouwens een motorgarage, maar of die veel ervaring heeft met toermotoren valt te betwijferelen (zie foto).

Vanuit Cazalla is het nog 16 kilometer genieten tot even voorbij Alanis. Buiten dat dorp vind je een mooi uitkijkpunt, de perfecte plek om je mentaal voor te bereiden op 40 kilometer "caretera muy peligroso". Zij die met de supersport naar hier zijn meegekomen kunnen nu best terugkeren want wat volgt is niet geschikt voor gevoelige carters. Er heeft weliswaar asfalt gelegen op dit stuk bergweg maar de vergelijking met een piste houdt meer steek. Ideaal om eens echt gebruikt te maken van de mogelijkheden van je reisenduro, als je het toch aandurft met een toerbuffel let dan toch extra op. De weg is natuurlijk niet zo gevaarlijk als de Spanjaarden het aangeven, maar de aanbevolen snelheid van 40 km/uur is wat ons betreft terecht. Even hard werken dus, maar de beloning is navenant. Als wij een gemiddelde haalden beneden de aangegeven limiet dan was het eerder om met open mond te genieten van dit stukje natuur. Een aanrader met de juiste motor dus.

Eens op de hoogvlakte valt er niet veel meer te beleven dan nog meer mooie uitzichten, schilderachtige nederzettingen en perfecte wegen. Van hieruit gaat het richting Cordoba via alweer een heerlijk bochtige nationale weg. Wie onderweg nog even wil stoppen om de benen te strekken willen we wel nog waarschuwen dat de zijwegen hier als snel overgaan in hetzelfde soort opgebroken asfaltweg als daarnet. We kunnen bevestigen dat je hart wat sneller gaat slaan als je tegen 90km/u de vlakke asfaltweg zit veranderen in een stuk gruyère.

De oude binnenstad van Cordoba is voor een groot deel autovrij, tenzij je daar logeert in een hotel. Veel van de  betere hotels rondom de wereldberoemde Kathedraal/Moskee hebben een eigen parkeergarage met de gebruikelijke Spaanse stijle afdaling naar de kelder.

Bezoeken:

Sevilla - Kathedraal Een moskee die vervolgens een indrukwekkende Kathedraal werd, daar draaien ze in Andalusië hun hand niet voor om. De Kathedraal van Sevilla is één van de gebouwen die je niet mag missen met als hoogtepunten het altaarstuk (van Vlaams oorsprong) en de klokkentoren die je in theorie met de motor zou kunnen beklimmen. De omgeving van de Kathedraal is trouwens meteen een sfeervol stukje van de stad met talloze terrasjes (in de straat die bij de vlak bij de toren uitkomt).

Sevilla - Real Alcazar Dit prachtig paleis in het midden van de stad waar de verschillende heersers over Sevilla hun intrek namen en hun stempel drukten op het gebouw. Je wandelt er van de ééne verbazend omgeving in de andere, en de tuis lijkt zo weggelopen uit een sprookje va 1001 nacht.

Sevilla - Plaza de Espana Een beetje eigenaardige gebouw dat dateert van 1929  vormt een gigantische halve cirkel waar de inwoners van Sevilla een namiddagje komen ontspannen. Bootje varen of gewoon rondhangen, de sfeer is het belangrijkste.

Cordoba - Kathedraal/Moskee De Kathedraal van Cordoba - La Mesquita - is zo mogelijk nog indrukwekkender dan die van Sevilla. Niet zozeer van de buitenkant gezien, maar eens je binnenkomt in het gebouw ben je goed voor een uurtje ronddwalen en genieten. Het sterkste is nog wel dat waarlijk op zoek moet naar de Kathedraal in deze Moskee. Maar geen nood, wandel gewoon naar het midden van de gigantische ruimte en je zal je ogen niet geloven.

Slapen:

Sevilla - La Casa del Maestro Een heel charmant hotel in het oude huis van een Flamenco meester, heel veel comfort en sfeer. Prijs: OO Parking: Eén straat verder is een publieke overdekte parking, maar één of twee motoren kan je in dit autovrije steegje wel kwijt. Wel even een stevig slot aanleggen. Er is geen restaurant in het Hotel, maar die zijn er voldoende op wandelafstand.

Cordoba - Hotel Conquistador Comfortabel hotel met zicht op de zijkant van La Mesquita Prijs: OO Parking: Eigen parking onder het hotel, met de gebruikelijke stijle afdaling. Dus wel een beetje rijvaardigheid nodig.

Eten:

Sevilla - Tapas La Bodeguita de Romero (vlakbij de stieren arena) Een echte klassieke Tapas bar waar Spanjaarden hun namiddag doorbrengen aan de toog of op terras. Drink er een cervecita bij (klein biertje) dan hoef je alvast niet aan Tom Waes te denken bij het vragen naar "dos cervecas".

Sevilla - Moderne luxe met Michelin ster Met stip de hipste tent van Sevilla is Hotel EME met bijhorende bar en restaurant. Als je iets te vieren hebt of je houdt wel van een stukje culinair avontuur met een stevige prijs is dit zeker een aanrader. Vlak naast de Kathedraal stap je van een wereld van kleine straatjes en artisanale prullen in een regelrechte club die in het centrum van Londen niet zou misstaan.

Sevilla - Authentiek tapas Een tiental minuten stappen van het centrum kom je door steegjes een straatjes in een meer volkse wijk van Sevilla waar de uit 1670 daterende tapas bar "El Riconcillo" zijn deuren voor je open zet. Niet te missen voor wie van authenticiteit houdt. De vloer van de gelagzaal waarschijnlijk nog niet vervangen sinds de tijd dat dit een deel van een klooster was. Het is er steevast druk maar met wat geluk kan je achteraan gaan zitten om er kennis te maken met authentieke Spaanse keuken. Lekker en zonder poespas maar ook een beetje ruw en zonder franje.

Cordoba - Een goede keuze in het Joods kwartier Casa Pepe De La Juderia ziet er klein uit maar in deze aaneenschakeling van kamers kunnen wel 300 gasten zitten. Dit huis is dan ook goed georganiseerd zonder dat er afgedongen wordt op de kwaliteit van het eten of de authenticiteit van de sfeert.

Cordoba - authentiek Midden in de moderne stad op enkele passen van de grote winkelstraten vind je Casa El Pisto. Glip binnen naar de (overdekte) patio en geniet er van de georganiseerde chaos bij een stukje Rabo de Toro (stieren staart).

Cordoba - morderne tapas Garum 2.1 Voor wie het zo'n beetje gehad heeft met authentieke Spaanse bars is deze hippe winebar die een fijn interpretatie geeft aan klassieke tapa gerechten een ideaal plekje.

De Tigiwon Trail

De voorbije maanden hebben we in Europa voldoende sneeuw gezien om motorrijders terug naar de lente te laten verlangen. Of je kan natuurlijk voor een alternatief kiezen: de sneeuwscooter. Voor de gelegenheid trok mototravel.be naar de Rocky Mountains om in het "White River National Park" door de sneeuw te gaan ploegen. Sneeuwmobielen is een makkie, zolang je het een beetje beschaafd houdt. Zeker voor een ervaren motorrijder. Hoewel er natuurlijk een paar verschillen zijn. Gas geeft je met een soort verkorte en aan de verkeerde kant van het stuur gemonteerde remhendel, te bedienen dus met de duim van je gas-hand. Versnellingen zijn er niet, en de koppeling grijpt automatisch aan bij het juiste toerental. Supereenvoudig dus.

Zo'n scooter, zelfs de toeristen-versies, halen anderzijds wel behoorlijke snelheden. Gedurende deze korte eerste ervaring haalden we toch even een topsnelheid van 61 km/uur. Best indrukwekkend want als motorrijder ben je gewoon om een machine te hebben die je op de centimeter kan sturen terwijl de scooters over de sneeuw schuiven met een tolerantie van vlot enkele tientallen centimeters. Maar na een kwartiertje ben je dat gewoon en leeft je met het principe "de scooter gaat in de richting van je rupsband". Rustig de bocht in en zodra je in de goeie richting staat bij het uitkomen ... gaaaaaas.

De eindeloze Rocky Mountains bieden natuurlijke de ideale scene voor dit soort vertier. De Tigiwon Trail die wij kozen is maar een vliegescheet groot in het White River National Park, maar biedt ruimte zat om je uit te leven. De gidsen van Nova Guides zorgen dat je overal veilig doorkomt, geven interessante uitleg over de streek en de natuur en zien erop toe dat de natuur gerespecteerd wordt. Geen snoeppapiertjes laten vallen dus!

In de zomer kan je deze route met de jeep of off-road motor doen. Waarschijnlijk volstaat een niet al te sportieve of zware motor ook om het pad boven te rijden. Maar dan volg je best de aanduidingen van deze GPS route niet. We zijn namelijk een paar keer tussen de bomen door gedoken, in besneeuwde toestand is dat toegestaan maar in de zomer lukt dat niet.

Hoe in de Rockies geraken, waar verblijven en waar kan je eten?

• Je kan best vliegen naar Denver, deze stad ligt aan de voet van de Rockies en met een huurauto ben je twee uur later in het hart van de bergen. Denver International Airport is één van de grootste luchthavens ter wereld, dus je raakt er gemakkelijk met een keuze aan vliegtuigmaatschappijen. Naar onze mening biedt Britisch Airways de meest comfortabele vlucht omdat je in één ruk van Londen naar Denver vliegt.
• In de zomer kies je natuurlijk voor een motor. Dan is de beste optie om een nachtje in Denver te blijven (leuke stad, lekkere restaurants) om de volgende dag fris te zijn voor de reis. Je kan zowat elke motor huren in Denver, ook Europese:

• • Colorado Tourbike Rentals www.tourbikes.com - (720) 231-6349
• • Thunder Mountain of Denver Inc thundermountainpowersports.com - (303) 455-2100
• • EagleRider Denver denver.eaglerider.com - (303) 531-5890

• Vanuit Denver rij je dus vlot naar 4 grote skigebieden:

• • Breckenridge
• • Vail
• • Beaver Creek
• • Aspen (2 uur extra rijden en de place-to-be voor de jet-set - ook bereikbaar met je privé jet)

• Een leuke tussenstop voor een hamburger onderweg vind je in Idaho Springs. In die Wester-dorpje vind je de Tommy Knocker brewery waar je in de brouwerij zelf een hapje kan eten en proeven van de lekkere bieren daar.
• In Vail, Beaver Creek en omstreken zijn er legio hotels te vinden, wie iets charmanter zoekt kan terecht in de "Minturn Inn", een charmante bed & breakfast op een boogscheut van de Tigiwon Trail. Voorlopig is dit ook nog een meer betaalbare plek, maar zodra de skipistes in Minturn klaar zijn zullen de prijzen de lucht in schieten.
• Wie niet genoeg kan krijgen van de hoogte moet zeker naar "Beano's Cabin" gaan eten. Boven op Beaver Creek Mountain, enkel bereikbaar met een snowcat, kan je er culinair dineren in een mega-blokhut op zo'n 3000 meter hoogte. De prijs is spijtig genoeg even hoog als de locatie.
• En voor uitstapjes in de natuur per sneeuwscooter, quad, raft of wat je ook maar wil, zelfs de grote avonturier kan terecht bij Nova Guides.