Mijn PX 125 van Vespa di Piaggio, bouwjaar 2007, kan je bezwaarlijk als een vooruitstrevende tweewieler omschrijven. Neen, ze is vandaag onder de scooters wat de 2CV van Citroën is onder de auto’s: niet de allermooiste maar zeker een blijver waar de menigeen nog het hoofd voor omdraait en die zijn degelijkheid in de loop der jaren heeft bewezen.

Deze van origine Italiaanse ‘newtimer’ leent zich uitstekend om in een beperkte actieradius te baladeren langs kronkelwegen en vergezichten. De pure nostalgie gebiedt dat je dit doet op loutere oriëntatie en desnoods maar ziet waar jouw scooter je brengt.

Tijdens mijn eerste ritjes was dit ongetwijfeld zo maar de realiteit nam het al snel over van de romantiek. Ik beleefde geen plezier toen ik vaststelde dat ik rondjes had gereden en eigenlijk niets had gezien, ook niet in het zoveelste doodlopende wegeltje. Bij elke splitsing stoppen om het knooppuntlijstje of de wegenkaart te consulteren die je net in je vest had weggeborgen, wordt trouwens ook snel een te vermijden sleur.

Waar een gps-toestel op de moderne motorfiets al is ingeburgerd, is dit nog geenszins het geval in het wereldje van de retro-biker, laat staan van de classic scooterist. Velen vinden, en wellicht niet onterecht, het meestal hoekige design van een multimediatoestel vloeken met de vaak ronde evenwichtige vormen van hun geliefkoosde oldtimer scooter. Zelf ben ik ook geen voorstander om zo’n ding of de ‘cradle’ ervan permanent zichtbaar op het stuur van mijn wesp te zien staan.

Een navigatiebakje past niet in de hersenkronkels van een retro-biker ook al schuift diezelfde criticaster tijdens een ride-out met graagte mee in de rij achter de ritmeester die schijnbaar uit het hoofd de route van de dag afhaspelt.

De luxe van de madam die je influistert waarheen je moet rijden, verhoogt ontegensprekelijk het rijplezier ! Let wel, eens je de stap hebt gezet om jou te laten leiden door de satellieten in plaats van de sterren en de zon, moet je het beslist goed doen en op geen euro kijken …

Ik heb gekozen voor een Zümo 550 Europe BT in combinatie met een Scala Rider headset (teamset of de Q2). Met dit geheel kan ik in heel Europa vooral de wegbeschrijving beluisteren, eerder dan ze telkens te moeten bekijken op het nog altijd kleine schermpje. Intussen kan ik mijn mobiele telefoon beantwoorden, wat feel good music in MP3 beluisteren of met mijn passagier dan wel scootercollega keuvelen. Het spatwaterdichte navigatietoestel, specifiek ontworpen voor op de motorfiets, is dermate geavanceerd dat je bijvoorbeeld via deze site een route of rondrit die je zelf uitstippelde rechtstreeks op jouw toestel kunt downloaden, mits installatie van de Garmin plug-in. Het vergt toch wat geduld voor je alles feilloos onder de knie hebt, maar eens alles ‘gepaird’ geraakt, vertrek je niet meer zonder op tour.

Om de Zümo bij deze gelegenheid zonder veel rompslomp op mijn scooter telkens gemonteerd te krijgen, liet ik een handig staafje ‘op maat’ smeden dat discreet onder het stuur, in de dezelfde gaten bestemd voor het windscherm, wordt vast gevezen. Daarop bevestigde ik een standaardkogel van RAM-Mount op dewelke de cradle en het gps-toestel zelf wordt geplaatst. De voeding voor het ganse systeem tap ik af van de claxonschakelaar middels een kabel met op het eind een fiche die via het stuurhoofd klaar zit om aangesloten te worden. Aldus kan ik onbeperkt het toestel gebruiken terwijl de batterij slechts ca. vier uur garandeert. Het staafje en de kogel blijven onopvallend staan wanneer ik de gps niet gebruik.

Intussen heeft het systeem zijn deugdelijkheid bewezen. Ik ben de laatste om te ontkennen dat het niet allemaal zonder kan, maar niemand kan er om heen dat je met navigatie, ook op de classic scooter, meer ruimte krijgt voor datgene waarover het gaat : genieten van de omgeving en het gebrom onder je zitvlak …