Zo adembenemend mooi en rustgevend als de Pyreneeen waren bij ons vertrek in Spanje, zo hectisch en lelijk zijn de route nationals aan de Franse Zuidkust. Maar de zon die onze kampeerplek tussen de palmbomen opwarmde tot een aangename 25 graden heette ons op zondagavond hartelijk welkom. Wie ons ook welkom heetten waren Boy (die nu al gebuisd is voor het vak orientatie, hierover later meer), Stef (die voor een glaasje wijn en worst zorgde) en natuurlijk toergids Bart die iedereen meteen voorzag van een "Wild Boys" zakmes en ditto t-shirt. Maar zondag was dus een verbindingsrit van wat straks ons eindpunt wordt naar onze start in de buurt van Aregeles-sur-Mer. Nu doet de term verbindingsit deze prachtige route oneer aan. Dwars door de Pyreneen, en rakelings langs Andorra scheerden we door berg en dal, langs door god vergeten dorpen en besneeuwde bergtoppen. De perfecte gelegenheid voor elk van de piloten om te wennen aan nieuw materiaal en vooral aan de noppenbanden die duidelijk meer input vragen om de motoren op het juiste pad te houden. Er waren weinig dingen die ons konden stoppen, maar ik noem er toch enkele: Een stel overijverige Spaanse flikken die per se ons rijbewijs wilden controleren op spellingsfouten. Een te korte zijpikkel aan de moto van Luc die al eens voor Laurel & Hardy toestanden zorgde bij het onzorgvuldig parkeren. De baggagerol van Hans bij sterke zijwind om de snelweg. De eeuwig actieve telefoon van Patrick. Nu is het uitkijken wat er gaat gebeuren met de gettten van Werner zodra er een paard in de buurt komt ...

Tot slot willen we ons ook collectief excuseren naar alle Nederlandse 65 plussers voor het storend motorgeluid bij het zoeken naar onze stek op de camping. Die lege kroket-uit-de-muur verpakkingen die we naar het hoofd kregen bij de vierde passage hoefden echter niet. Met dank aan Boy voor de duidelijke instructies.

O ja, de prijs van de dag gaat naar Hans die als eerste zijn GS (zonder valbeugels) even op zijn zijkant legde bij het nemen van een helling van 15 cm.